Ιμπρεσιονισμός και Κινηματογράφος
Το 1915 δημιουργείται η σχολή του γαλλικού ιμπρεσιονισμού, από διανοούμενους κινηματογραφιστές, με διαφορετικές μεταξύ τους τάσεις, τους Αμπέλ Γκανς, την Ζερμαίν Ντυλλάκ, τον Μαρσέλ Λ’Ερμπιέ, τον Ζαν Επστάιν, με θεωρητικό της σχολής και σημαντικότερη φυσιογνωμία, τον Λουί Ντελλύκ. Όλοι τους ήταν διανοούμενοι, προικισμένοι με μια ευρεία λοχοτεχνική κουλτούρα, που είχαν ασχοληθεί θεωρητικά με τον κινηματογράφο και είχαν αποφασίσει να τον απαλλάξουν από την θεατρικότητα και την “λογοτεχνικότητα” που κουβαλούσε από τα πρώτα χρόνια της γέννησής του (το 1895).
Προσπάθησαν να εκφραστούν μέσα από το σινεμά, όπως έκαναν μέχρι τότε με τον λόγο, τον οποίον όμως θεωρούσαν πλέον ανεπαρκή. Αντιμετωπίζουν αυτήν καθαυτή την εικόνα σαν φετίχ. Περιφρονούν το σενάριο (την ιστορία που θεωρούν ίδιον της λογοτεχνίας και όχι του κινηματογράφου), χωρίς να δέχονται άλλου είδους έκφραση, εκτός από την κινητικοοπτική: “Ο κινηματογράφος δεν είναι διηγηματική τέχνη και η μεγαλύτερη ασυνέπεια είναι, ότι τον κάνουν να διηγηθεί μια ιστορία. Η πραγματική φύση του κινηματογράφου είναι η καθαρή, αφηρημένη μουσική της όρασης, μια οπτική συμφωνία”(ΖερμαίνΝτυλλάκ).
Αποφεύγοντας τους συμβιβασμούς του εμπορίου, θεωρούσαν τους εαυτούς τους πάνω απ’ όλα καλλιτέχνες που μάχονταν προκειμένου να επιβάλλουν ένα έργο και πολύ πριν τον Γκοντάρ και την Nouvelle Vague (για την οποία θα μιλήσουμε στο μέλλον), υποστήριξαν την ιδιότητά τους ως δημιουργών της ταινίας.
Περιφρονώντας όμως το σενάριο και την ιστορία, οι Γάλλοι ιμπρεσιονιστές είχαν παραμελήσει πολύ τον άνθρωπο για χάρη της πλαστικής. Τα ντεκόρ (σιδηροδρομικές γραμμές και ατμομηχανές, καταγώγια και πανηγύρια), είχαν πιο πολύ ζωή απ’ τους ανθρώπους. Παρόλα αυτά η άοκνη έρευνά τους προς αναζήτηση πρωτότυπων μορφών, ο συνεχής πειραματισμός τους με τα εκφραστικά μέσα (καδράρισμα, φωτισμό, μοντάζ κλπ.), και ο ενθουσιώδης αγώνας τους υπέρ του κινηματογράφου, άφησε σημαντικά ίχνη στον γαλλικό κινηματογράφο, αν και ο θάνατος του Λουίς Ντελλύκ το 1924, προκάλεσε βαρύ πλήγμα στο κίνημα και ανέκοψε σε μεγάλο βαθμό την ορμή του.
Σημαντικότερες ταινίες το “Ελτοράντο” του Μαρσέλ Λ’Ερμπιέ, “Η ρόδα” του Αμπέλ Γκανς και η “Πιστή καρδιά” του Ζαν Επστάιν.
Ιμπρεσιονισμός και στον κινηματογράφο | Μαθήματα τέχνης - Artlessons.gr