Το κλασσικό Hollywood μετά τον ήχο (1927- 1941)
Στα μέσα της δεκ’ 20 η Warner Bros έκανε τις πρώτες απόπειρες για ομιλούσες ταινίες με συνοδεία ορχήστρας, ηχητικά εφέ κλπ (πχ Don Juan, 1926 και The Jazz Singer, 1927). Σύντομα αναγνωρίστηκε η αξία του ήχου από όλες τις εταιρείες και τελικά καθιερώθηκε η εγγραφή της ηχητικής μπάντας πάνω στη λωρίδα του φιλμ, δίπλα στην εικόνα. Τεχνικά ζητήματα σχετικά με τους θορύβους και τη στεγανότητα του ήχου ταλαιπώρησαν την εξέλιξη του κιν/φου, αν και πολύ σύντομα ξεπεράστηκαν κι αυτά (πχ Applause, 1929), με τη βοήθεια από αντιηχητικά σκάφανδρα της κάμερας (μπλιμπ) και μικρόφωνα στερεωμένα σε ράβδους (boom). Ο διηγητικός ήχος και οι διάλογοι αξιοποιήθηκαν στο μοντάζ, στη δημιουργία ομαλής χρονικής συνέχειας και την υποδήλωση χώρων έξω από το κάδρο.
Εντωμεταξύ, οι κιν/κές εταιρείες ειδικεύτηκαν στην παραγωγή ακριβών ταινιών ή ταινιών με γόητρο, τρόμου γκαγκστερικών ή ταινιών μιούζικαλ. Τα μιούζικαλ αποτελούν πια κλασικά δομημένα αφηγήματα (πχ Δεν χορεύω πια, 1936 με Ασταίρ και Ρότζερς) με σειρά από αιτιωδώς σημαντικά μοτίβα, πλάνα μεγαλύτερης διάρκειας και πιο αργό ρυθμό μοντάζ.
Στη δεκαετία του ΄30 το έγχρωμο φιλμ και το σύστημα Technicolor χρησιμοποιούνται στην ταινία Becky Sharp, 1935 και ακολούθως σε ευρεία κλίμακα. Απαιτούνται δυνατά φώτα, τα οποία χρησιμοποιούνται και στον μαυρόασπρο κιν/φο και, με τη βοήθεια των πιο γρήγορων φιλμ, το ύφος εστίασης βάθους αποκτά αισθητική αξία, ιδίως μετά την ταινία του Ουέλς Citizen Kane, 1941 (οι φιγούρες πρώτου επιπέδου πολύ κοντά στη μηχανή και οι φιγούρες του φόντου βαθιά στο χώρο του πλάνου). Πάντως, η επιμονή στην σαφή αφηγηματική λειτουργία όλων αυτών των τεχνικών και εξελίξεων είναι έντονη. Το χολλυγουντιανό αφήγημα ποτέ δεν άλλαξε ριζικά.
David Bordwell & Kristin Thompson, Εισαγωγή στην τέχνη του κινηματογράφου
Μετάφραση, εισαγωγή, συμπληρωματικό λεξιλόγιο Κατερίνας Κοκκινίδη
Αθήνα 2004, 2η ανατύπωση 2009, σσ. 561
Πηγή: blokaki: Κινήματα και περίοδοι στην ιστορία του Κινηματογράφου (blokakimou.blogspot.com)