Βλαντιμίρ Τάτλιν (1885-1953) Vladimir Tatlin
Σοβιετικός ζωγράφος και αρχιτέκτονας. Μαζί με τον Καζιμίρ Μαλέβιτς ήταν η μια από τις δυο πιο σημαντικές μορφές στο καλλιτεχνικό κίνημα της Ρωσικής Πρωτοπορίας του 1920 και αργότερα έγινε σημαντικός καλλιτέχνης στο κίνημα του Κονστρουκτιβισμού. Το πιο γνωστό του έργο είναι ο Πύργος, το Το Μνημείο της Τρίτης Διεθνούς.
Ο Τάτλιν δούλεψε ως ναυτικός στη Ρωσική Ατμοπλοϊκή και Εμπορική Εταιρεία. Τα χρόνια 1902-1903 παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Ζωγραφικής, Γλυπτικής και Αρχιτεκτονικής της Μόσχας και από το 1905 ως το 1910 σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Πένζα. Την περίοδο 1911-1914 συμμετείχε σε διάφορες εκθέσεις. Το 1911 οργάνωσε το εργαστήριο του με το όνομα «ο Πύργος» στη Μόσχα και σχεδίασε τα σκηνικά για το έργο του Τομασέφσκι Ο αυτοκράτορας Μαξιμιλιανός και ο ανυπάκουος γιος του Αδόλφος. Το 1912-13 επεξεργάστηκε μια σειρά σχεδίων για την όπερα του Μιχαήλ Γκλίνκα Μια ζωή για τον Τσάρο και το 1915 για την όπερα του Ρίχαρντ Βάγκνερ Ο ιπτάμενος Ολλανδός. Μέχρι το 1912 συνδεόταν στενά με τον Μιχαήλ Λαριόνοφ. Το 1914 ταξίδεψε στο Βερολίνο και στη συνέχεια στο Παρίσι όπου επισκέφθηκε το εργαστήριο του Πάμπλο Πικάσο και είναι σχεδόν σίγουρο ότι είδε τις κυβιστικές του κατασκευές. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία άρχισε να εργάζεται με τα δικά του ανάγλυφα και αντι-ανάγλυφα. Το Μάιο του 1914 έκανε μία έκθεση των αναγλύφων του στο εργαστήριο του με τον τίτλο «Συνθετικές- Στατικές Συνθέσεις». Ζούσε στη Μόσχα αλλά περνούσε και μεγάλα διαστήματα στην Αγία Πετρούπολη, όπου σχηματίστηκε γύρω του ένας κύκλος νέων καλλιτεχνών. Το 1915 συμμετείχε σε όλες τις μεγάλες εκθέσεις της ρωσικής πρωτοπορίας. Το 1916 οργάνωσε την έκθεση «Το μαγαζί» στη Μόσχα και το 1918 συνεργάστηκε με το IZO NARKOMPROS. Το 1919 εγκαταστάθηκε στην Πετρούπολη και έγινε καθηγητής στα εκεί SVOMAS. Το εργαστήριο του ονομαζόταν «Εργαστήριο για Όγκους, Υλικά και Κατασκευές». Εκεί άρχισε να εργάζεται πάνω στο Μνημείο της Τρίτης Διεθνούς. Το Νοέμβριο του 1920 το μοντέλο του μνημείου παρουσιάστηκε στην Πετρούπολη και στη συνέχεια στη Μόσχα. Το 1923 συμμετείχε στην Έκθεση Ζωγραφικής Όλων των Τάσεων Καλλιτεχνών της Πετρούπολης και δραστηριοποιήθηκε στο INKhUK. Σχεδίασε και οργάνωσε την παραγωγή του έργου του Βελιμίρ Χλέμπνικοφ. Στα μέσα της δεκαετίας του ’20 ενδιαφέρθηκε για το εφαρμοσμένο σχέδιο και το 1925 συμμετείχε στη Διεθνή Έκθεση Μοντέρνων Βιομηχανικών και Διακοσμητικών Τεχνών στο Παρίσι. Το 1925-1927 δίδαξε φορμαλιστικές αρχές του θεάτρου και του κινηματογράφου στο Καλλιτεχνικό Ινστιτούτο του Κιέβου και το 1927-1930 θεωρία των υλικών στη Σχολή Κεραμεικής των VKhUTEMAS/VKhUTEIN. Από το 1929 εργάστηκε στο σχεδιασμό του Letatlin. Στις δεκαετίες του 1930-1940 συνέχισε να εργάζεται ως σκηνογράφος και επέστρεψε στην αναπαραστατική ζωγραφική.
Ο Πύργος του Τάτλιν
Ο εξωτερικός σιδερένιος του σκελετός θα στήριζε τρία γυάλινα θερμομονωμένα τμήματα της Διεθνούς. Το κατώτερο τμήμα με μορφή κύβου θα έκανε μια πλήρη περιστροφή στη διάρκεια ενός χρόνου και θα φιλοξενούσε την Αίθουσα Συνεδρίων.
Από πάνω μια πυραμίδα θα στέγαζε τις διοικητικές δραστηριότητες περιστρεφόμενη ανά μήνα, ενώ στην κορυφή, ένας κύλινδρος θα αποτελούσε το κέντρο πληροφοριών με τηλεγραφεία, ραδιοφωνικούς σταθμούς, εκδοτικές δραστηριότητες και θα εκτελούσε μια περιστροφή σε 24ωρη βάση. Η όλη κατασκευή θα είχε κλίση 23,5 μοίρες, ταυτιζόταν με την κλίση του άξονα της Γης κι έδειχνε τον πολικό αστέρα.
Ακόμα και στο στάδιο της μακέτας το εγχείρημα αγκαλιάστηκε από τους δημιουργούς της νέας κοινωνίας, γι’ αυτό και το 1923 οι εργάτες της Μόσχας διαδηλώνουν στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, κρατώντας στα χέρια τους τη μακέτα του Πύργου, αλλά και το 1926 στην πορεία της Πρωτομαγιάς στο Λένινγκραντ, «έδωσε το δικό του παρών».
Ο Μαγιακόφσκι το χαιρέτισε ως το «πρώτο Οκτωβριανό αντικείμενο», ενώ ο Έρενμπουργκ δήλωσε, «Είχα την εντύπωση πως έριξα μια ματιά από μια χαραμάδα και είδα τον 21ο αιώνα».
«Στις πλατείες και στους δρόμους τοποθετούμε τη δουλειά μας, πεπεισμένοι ότι η τέχνη δεν πρέπει να παραμείνει ένα καταφύγιο για τους άεργους, μια παρηγοριά για τους κουρασμένους ή μια δικαιολογία για τους οκνηρούς. Η τέχνη πρέπει να μας ακολουθεί όπου η ζωή κυλά και διαδραματίζεται». Βλαντιμίρ Τάτλιν
