Πέτερ Σαμόνι (1934-2011) Peter Schamoni
Ο Peter Schhamoni (27 Μαρτίου 1934 στο Βερολίνο,† 14 Ιουνίου 2011 στο Μόναχο) ήταν Γερμανός σκηνοθέτης και παραγωγός. Ήταν συν-συγγραφέας του Μανιφέστου του Oberhausen.
Ο Shamoni ήταν ο γιος του μελετητή ταινιών Victor Schamboni. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Victor Schamboni Νεώτερος έγινε αργότερα κινηματογραφιστής στην τηλεόραση, ενώ ο μικρότερος αδελφός του Thomas Schhamoni είναι καλλιτέχνης και σκηνοθέτης. Ένας τρίτος αδελφός, ulrich Schamoni, εργάστηκε ως ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Η μητέρα Μαρία Σκαμόνη δημοσίευσε την αυτοβιογραφία μου Schhamonisτο 1983. Ο θεολόγος Wilhelm Schhamoni και ο ζωγράφος Albert Schamoni ήταν θείος του Peter Schhamoni, ενώ δεν υπήρχαν κινικός με τον μουσικό του Αμβούργου Rocko Schamoni.
Μεγάλωσε στο Βερολίνο και έπαιξε μικρότερους ρόλους στον κινηματογράφο και το θέατρο ως παιδί. Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, η οικογένεια βομβαρδίστηκε έξω αρκετές φορές. Μετά το θάνατο του πατέρα του στο Ανατολικό Μέτωπο το 1942, η οικογένεια μετακόμισε στο Iserlohn. Από το 1947 έως το 1952, ο Schamoni φοίτησε σε ένα σχολείο μοναστηριών και τελικά αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Paulinum στο Münster το 1954. Την ίδια χρονιά άρχισε να σπουδάζει ιστορία της τέχνης, φιλοσοφία και γερμανικές σπουδές στο Münster, αλλά συνέχισε τις σπουδές του στο Μόναχο από το 1955.
Μετά από stints ως βοηθός σκηνοθέτη στο Staatstheater στη Στουτγάρδη και το Μόναχο, παράλληλα με τις σπουδές του και μια υποκριτική εκπαίδευση με ruth von Zerboni, άρχισε να παράγει τις πειραματικές ταινίες μικρού μήκους του. Το πρώτο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους ταινία του Μόσχα 1957 για το 6ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Μόσχα απονεμήθηκε το Βραβείο Φωτοκίνα του διαγωνισμού "Youth Films" από τον Ομοσπονδιακό Πρόεδρο Theodor Heuss. Πολυάριθμες από τις ταινίες μικρού μήκους του αυτή την εποχή έγιναν ως μέρος του Westdeutsche Kurzfilmtage Oberhausen. Το 1962, ο Schamani ήταν ένας από τους υπογράφοντες του Μανιφέστου του Oberhausen, το οποίο ζητούσε μια ριζική ρήξη με την προηγούμενη γερμανική κινηματογραφική παραγωγή («Ο κινηματογράφος του Μπαμπά είναι νεκρός») και έγινε το πιστοποιητικό γέννησης της Νέας Γερμανικής Ταινίας.
Ο Schamboni σκηνοθέτησε και παρήγαγε περισσότερες από 30 ταινίες μεγάλου μήκους και ντοκιμαντέρ. Για το ντεμπούτο ταινιών μεγάλου μήκους Του Schonzeit für Füchse (1965), στο οποίο ένα κυνήγι παρασύρου γίνεται ένα σύμβολο μιας σκληρής και χωρίς νόημα κοινωνίας και η οποία ανήκει στο πρώτο κύμα της νέας γερμανικής ταινίας, κέρδισε τρία γερμανικά βραβεία ταινιών καθώς επίσης και την «ασημένια αρκούδα» φεστιβάλ ταινιών του Βερολίνου το 1966. Το 1983 γύρισε την ιστορία αγάπης του Robert και της Clara Schumann (που παίζεται από herbert Grönemeyer και Nastassja Kinski)με την εαρινή συμφωνία στις αρχικές θέσεις στη ΟΔΓ - μια από τις σπάνιες κινηματογραφικές συνεργασίες μεταξύ της Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας. Για την ταινία ντοκιμαντέρ caspar David Friedrich – Grenzen der Zeit , τόσο τα δύο γερμανικά κράτη όσο και η Γαλλία συνεργάστηκαν μεταξύ τους το 1986.
Στη δεκαετία του 1960, ο Schamani άρχισε να συνεργάζεται με τον Anatole Dauman. Μαζί παρήγαγαν ταινίες όπως η Niki de Saint Phales Daddy ή η La béteτου Walerian Borowczyk . Επιπλέον, ο Schamoni εμφανίστηκε επίσης ως παραγωγός ταινιών από τον αδελφό του Ulrich, μεταξύ των οποίων οι Alle Jahre wieder και Quartet στο κρεβάτι. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ως παραγωγός ήταν η ταινία λατρείας Zur Sache μαΐου Spils, Schätzchen από το 1967: Η χαλαρή κωμωδία από το περιβάλλον σπουδαστών του Μονάχου έκανε τους κορυφαίους δράστες Του Uschi Glas και Werner Enke εικόνες της δεκαετίας του 1968 και έλαβε τη χρυσή οθόνη το 1968.
Ένα σημαντικό μέρος της κινηματογραφικής παραγωγής του Schhamoni περιελάμβανε πορτρέτα καλλιτεχνών από τη δεκαετία του 1970 και μετά. Σχετικά με τον Max Ernst, με τον οποίο ο Schamoni ήταν φίλος από το 1963, έκανε πέντε ταινίες, μεταξύ των οποίων το 1967 Η παράνομη άσκηση της αστρονομίας, η οποία έτρεξε στο διαγωνισμό για το Χρυσό Φοίνικα (ταινία μικρού μήκους) στις Κάννες, και το 1991 Max Ernst: Mein Vagabuundieren - Mein Unruhe, ο οποίος έλαβε το Βαυαρικό Βραβείο Κινηματογράφου το επόμενο έτος. Ο Μαξ Ερνστ είχε «καθορίσει ουσιαστικά» τη ζωή του, δήλωσε ο Σαμόνι σε συνέντευξη. «Τα λίγα που το κοινό γνώριζε για τον Μαξ Ερνστ, τον οποίο το κοινό είχε τη δυνατότητα να δει από αυτόν, οφείλεται στις υπέροχες ταινίες του Schamoni», συνόψισε ο Werner Spies το 2011.
Το 1973, ο Schamani ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ στην κατηγορία Καλύτερη Ταινία Ντοκιμαντέρ για το πορτρέτο του βιεννέζου καλλιτέχνη Friedensreich Hundertwasser, Regentag του Hundertwasser. Άλλες βιογραφίες καλλιτεχνών του Schamoni από το 1990 περιλαμβάνουν τη Νίκη του Αγίου Φαλλ (1995) και την Botero – Born in Medellin μέσω του Fernando Botero. Ο Schamani συνεργάστηκε αρκετές φορές με τον κάμεραμαν Ernst Hirsch.
Ο Schamani ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Γερμανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου το2003.
Το 2009 έλαβε το Βαυαρικό Βραβείο Κινηματογράφου ως συγγραφέας, σκηνοθέτης και παραγωγός στην κατηγορία Τιμητικό Βραβείο για ένα επίτευγμα ζωής. Ο Πρωθυπουργός της Βαυαρίας Χορστ Ζεεχόφερ τον επαίνεσε ως "μεγάλο και αλάνθαστο κινηματογραφικό καλλιτέχνη".
Ο Schamoni είχε ένα γιο (Sebastian Schnitzenbaumer, γεννημένο το 1977) και μια εγγονή (γεννημένος το 2002). Έζησε στο Μόναχο και seeshaudpt στη λίμνη Starnberg. Ο Schamboni πέθανε στο Μόναχο το 2011 και θάφτηκε στο νεκροταφείο στο Seeshaupt. Ο γιος του έχει προκύψει από τότε ως μουσικός παραγωγός.
Φιλμογραφία
Σκηνοθεσία
Σεναριογράφος
| ||||
Ηθοποιός
| ||||
Schamoni mit Martin Held (l.) bei der Berlinale 1967.
Ο Peter Schamoni το 1965 ενώ γυρίστηκε η ταινία του "Schonzeit für Füchse"