Κλοντ Λελούς (1937-) Claude Lelouch
Ο Lelouch γεννήθηκε στο 9ο διαμέρισμα του Παρισιού από την Charlotte (née Abeilard) και τον Simon Lelouch.
Ο πατέρας του γεννήθηκε σε μια εβραϊκή οικογένεια της Αλγερίας, ενώ η μητέρα του ασπάστηκε τον Ιουδαϊσμό . Ο Lelouch λέει ότι η πρώτη του επαφή με τον κινηματογράφο ήρθε όταν ήταν πολύ νέος: "Η μητέρα μου με έκρυβε σε κινηματογραφικές αίθουσες όταν ήμουν μικρός. Μας ζητήθηκε από τη Γκεστάπο . [...] Ο κινηματογράφος, για αρχάριους, έσωσε το ΖΩΗ." Από την προσωπική του πίστη, λέει "Σήμερα πιστεύω στον Θεό. Η πίστη μου πυροδοτήθηκε όταν έκανα μια ταινία στο Ισραήλ. Εκεί, είναι αδύνατο να μην πιστέψεις στον Θεό. Αγαπούσα τους χώρους λατρείας όλων των θρησκείες. Ό, τι συμβαίνει είναι το καλύτερο. Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι η έμπνευσή μου προέρχεται από τον ουρανό.
Ο πατέρας του του αγόρασε μια κάμερα ως νέο ξεκίνημα μετά την αποτυχία του στο μπακαλαρεάτ . Ξεκίνησε την καριέρα του με ένα ρεπορτάζ - ένα από τα πρώτα που μαγνητοσκοπούσε την καθημερινή ζωή στη Σοβιετική Ένωση , με την κάμερα κρυμμένη κάτω από το παλτό του καθώς έκανε το προσωπικό του ταξίδι. Επίσης, γυρίστηκε αθλητικά γεγονότα, όπως το 24 Hours of Le Mans και το Tour de France .
Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους ως σκηνοθέτης, Le Propre de l'homme , επικρήθηκε από τους κριτικούς: "Claude Lelouch, θυμηθείτε καλά αυτό το όνομα, γιατί δεν θα το ακούσετε ξανά" - έγραψαν τα Cahiers du cinéma . Το θέαμα La femme (1963), μετά από πόρνες , ψωνίζοντας γυναίκες, πηγαίνοντας για δουλειές στη μύτη, λογοκρίθηκε για τη μισογυνική του τάση. Ένας άντρας και μια γυναίκα άλλαξαν τις περιουσίες τους και τους έτυχε εύνοιας ακόμη και από την ομάδα Cahiers.
Το μουσικό έπος του 1981 Les Uns et les Autres θεωρείται ευρέως ως το αριστούργημά του, και οι δουλειές του ως τώρα προσθέτουν έως και 50 περίπου ταινίες. Η ταινία του 1976, C'était un rendez-vous, υποτίθεται ότι διαθέτει μια Ferrari 275 GTB που κινείται με ακραία ταχύτητα στους δρόμους του Παρισιού την αυγή.
Σε μια συνέντευξη του 2006, ο Lelouch δήλωσε ότι οδήγησε τη δική του Mercedes-Benz 450SEL 6.9 στην ταινία και δημιούργησε ένα soundtrack του ριζικά διαφορετικού ήχου ιταλικού σπορ αυτοκινήτου.
Συνεργάστηκε περισσότερες από δύο δωδεκάδες φορές με τον συνθέτη Francis Lai . Σημείωσαν μεγάλη επιτυχία με το τραγούδι θέματος για την ταινία A Man and a Woman που τραγουδούσαν οι Nicole Croisille και Pierre Barouh , και υπάρχουν περισσότερες από 300 εκδόσεις του τραγουδιού.
Το 1993 ήταν Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής στο 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας .
Το 2020 ο Lelouch κινηματογράφησε το δικό του μοντέρνο «remake» της ταινίας μικρού μήκους του 1976 (σε συνεργασία με τη Ferrari) C'était un rendez-vous με τίτλο Le Grand Rendez-vous , στο Μονακό αντί του Παρισιού και με πρωταγωνιστή τον οδηγό αγώνων Monegasque Charles Leclerc . Η μαγνητοσκόπηση για τη νέα έκδοση πραγματοποιήθηκε στο Circuit de Monaco στις 24 Μαΐου 2020 και περιλαμβάνει τον Leclerc να οδηγεί μια Ferrari SF90 Stradale . Κυκλοφόρησε στις 13 Ιουνίου 2020. [10] Η ταινία επικρίθηκε από το The Verge ως «άψυχο». [11] Ο Chris Harris του Top Gear είπε στο Twitter ότι αυτή η έκδοση ήταν «τεμπέλης και άσχημη εκτέλεση»
Φιλμογραφία
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η απίστευτη Οσκαρική ιστορία του Κλοντ Λελούς
Ο Γάλλος σκηνοθέτης ισχυρίζεται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο πως κάποιος του "σφύριξε" τα δύο Όσκαρ, πριν ανακοινωθεί επίσημα το όνομα του.
Με το που μπήκε στο Civic Auditorium της Σάντα Μόνικα, την αίθουσα διεξαγωγής των 39ων βραβείων Όσκαρ, ακριβώς πριν από 49 χρόνια, ο Κλοντ Λελούς δεν είχε υπολογίσει καθόλου την γενναιοδωρία των Αμερικανών, αλλά και τον ενθουσιασμό ενός άνδρα που δεν κρατιόταν να του προλάβει τα καλά νέα. Είχε βέβαια προηγηθεί, έναν χρόνο νωρίτερα, ο Χρυσός Φοίνικας για το Ένας Άνδρας, Μια Γυναίκα, μια τεράστια επιτυχία, για τη ρομαντική του αφαιρετικότητα, τη λυπητερή δωρικότητα της Ανούκ Αιμέ, και τα ατελείωτα μουσικά "σαμπανταμπαντά" του Φράνσις Λε, και ο Λελούς, αγαπητός ακόμη και στα Cahiers du Cinéma σε εκείνην τη φάση, ήταν υποψήφιος για τα βραβεία σκηνοθεσίας, σεναρίου, και καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Σ το Παρίσι, που τον συνάντησα, μαζί με την ηθοποιό, Ελζά Σιλμπερστάϊν, με την ευκαιρία μιας ακόμη κινηματογραφικής ιστορίας αγάπης που σκηνοθέτησε, το "Μια Αγκαλιά στην Άκρη του Κόσμου", του έκανα δύο σχετικές ερωτήσεις, μιας και βρισκόμαστε στην τροχιά των Όσκαρ, και είναι από τους λίγους Γάλλους που πήραν μια γεύση από τα βραβεία που συνήθως επιφυλάσσουν οι Αμερικανοί για τα δικά τους παιδιά. - Κύριε Λελούς, αναρωτιέμαι πώς η Ακαδημία των Όσκαρ, με το ιστορικό των βραβεύσεων που την χαρακτηρίζει, τόλμησε να δώσει Όσκαρ σεναρίου στο Ένας Άνδρας, Μια Γυναίκα, μια ταινία όπου το σενάριο δεν είναι εντελώς ορατό, με την έννοια της αυστηρής δομής, και χρησιμεύει ως αφορμή για την σκηνοθετική άποψη σας πάνω στον έρωτα, και χορευτές τους δύο πρωταγωνιστές πάνω στους διαλόγους και τη μουσική. Ενδιαφέρουσα η ερώτησή σας. Βέβαια, θα μου επιτρέψετε να σας πω πως βρίσκω το σενάριο δυνατό, για μια ιστορία όχι μόνο για την αγάπη, αλλά και πάνω στο θάνατο. Κοιτάξτε, το σενάριο, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι φυλακή, αλλά έξοδος κινδύνου σε περίπτωση που εγώ ή οι ηθοποιοί δεν βρεθούμε σε φόρμα. Λογικά, ένα απλό σενάριο θα μπορούσε να γυριστεί από έναν βοηθό, αλλά ιδανικά, ένας σκηνοθέτης οφείλει να το αποθεώσει, να το μετατρέψει σε μια υπερβατική εμπειρία. Εγώ κάνω σινεμά όπως ένας μουσικός της τζαζ: υπάρχει ένα βασικό θέμα, αλλά οι ανάπτυξη του είναι πάντα πιο ενδιαφέρουσα και δυνατή από το θέμα, όσο διαρκεί η ταινία. Οι ηθοποιοί λειτουργούν όπως οι μουσικοί και ο καθένας από αυτούς φέρνει το ταλέντο του, παραλλάσσει και προσθέτει. Εγώ είμαι εκεί για να τους ενθαρρύνω και να ισορροπώ. Αυτό έκαναν ο Ζαν Ντυζαρντέν και η Ελζά Σιλμπερστάϊν στο "Μιά Αγκαλιά στην Άκρη του Κόσμου", το ίδιο συνέβη και με τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ανούκ Αιμέ τότε. Επίσης, στο σινεμά και το θέατρο οι ηθοποιοί συνηθίζουν να μιλάνε υπερβολικά όμορφα, να λένε τα λόγια τους τρομερά καλά. Εμένα πάλι μου αρέσουν οι ηθοποιοί που κάνουν βλακείες, λάθη, στραβοπατήματα, βήματα πίσω. Το καθημερινό κυνηγάω, και στην τύχη επαφίεμαι, αλλιώς θα καθόμουν σπίτι μου. Το απρόοπτο είναι πιο έξυπνο και πιό πονηρό από τη λογική μου ακι τις χαζές μου συνήθειες. Γιατί αλλιώς, από καταβολής κόσμου, οι ιστορίες είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Υπάρχουν οι ευγενικοί, οι κακοί, οι θαρραλέοι, οι φοβιτσιάρηδες και οι απατεώνες, και αυτό είναι όλο.
-Ήσασταν παρών στην απονομή των Όσκαρ, για το Ένας Άνδρας, Μια Γυναίκα;
Ναι και μάλιστα έφτασα, όπως πάντα καθυστερημένος, γιατί είχε αργήσει η πτήση μου. Αγχωμένος μπαίνω στην αίθουσα και ένας άγνωστος κύριος στον διάδρομο, με πλησιάζει και μου λέει "απόψε, θα κερδίσετε δύο Όσκαρ"! Μένω άφωνος, γιατί δεν πίστευα πως θα κερδίσω απολύτως τίποτε και ήξερα πως δεν το λένε από πριν. "Σσσσσ", μου κάνει με το δάχτυλο του, λέγοντας μου να μην το πως σε κανέναν. Προφανώς, ήταν από εκείνους που ήξεραν. Κάθομαι και όντως με φωνάζουν όταν η ταινία κερδίζει το Όσκαρ καλύτερου ξενόφωνου φιλμ. Ανεβαίνω στο πόντιουμ και ευχαριστώ πολύ τυπικά, γιατί τα αγγλικά μου ήταν άθλια, λέω κάτι σαν "Τενκ Γιού", πριν επιστρέψω στη θέση μου, με ξανατραβάνε επάνω, γιατί είχα μόλις κερδίσει και το Όσκαρ σεναρίου (ΣΣ, ανάμεσα στους υποψήφιους, ήταν ο Μπίλι Γουάϊλντερ και ο Μικελάντζελο Αντονιόνι). Δεν ήξερα τι να πω και άκουσα τον παρουσιαστή Μπομπ Χόουπ να λέει, νομίζω, πως ο στρατηγός Ντε Γκολ πρέπει να είναι ευχαριστημένος από τις νίκες μου. Δεν πολυκατάλαβα τι μου συνέβη, με αγκάλιαζαν ο Τζον Γουέϊν, ο Μάρλον Μπράντο και ο Στιβ Μακουίν και μου έλεγαν με νοήματα πως ήθελαν να κάνουν ταινίες μαζί μου. Δεν ξενύχτησα, δεν γιόρτασα, γιατί έπρεπε να πάρω την πρωινή πτήση από το Λος Άντζελες και να πάω στο Βιετνάμ για να γυρίσω το Vivre pour Vivre!
Πηγή: Η απίστευτη Οσκαρική ιστορία του Κλοντ Λελούς | LiFO
Τρυφώ, ο Γκοντάρ, ο Λουί Μαλ ο Κλωντ Λελούς & ο Πολάνσκι ΜΑΗΣ 1968
