Ανρί Ζορζ Κλουζό (1907-1977)

Ο Ανρί-Ζωρζ Κλουζό γεννήθηκε στη Νιόρ, 20 Νοεμβρίου 1907. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Τη δεκαετία του 1930 εργάστηκε στο Βερολίνο ως επόπτης μεταγλώττισης. Επέστρεψε στη Γαλλία και άρχισε να εργάζεται για τον κινηματογράφο γράφοντας σενάρια, για τον εαυτό του και για άλλους σκηνοθέτες. Το 1942, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, το Γερμανικό Υπουργείο Προπαγάνδας ίδρυσε στη Γαλλία την εταιρεία παραγωγής Continental-Films, που δημιουργήθηκε για να αντικαταστήσει τις ταινίες του Χόλυγουντ, που η κυκλοφορία τους ήταν απαγορευμένη από τους Ναζί. Στην Continental-Films ο Κλουζό έκανε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του με την ταινία Ο Δολοφόνος ζει στον αριθμό 21 (1942) και στη συνέχεια το επόμενο έτος σκηνοθέτησε Το Κοράκι (1943), μια ταινία που αναφέρεται στην ηθική δυστυχία των κατοίκων μιας γαλλικής πόλης και που προκάλεσε διαμάχη και σοβαρά προβλήματα στον σκηνοθέτη για το θέμα της. Η Γαλλική Αντίσταση και ο κομμουνιστικός Τύπος της εποχής την χαρακτήρισαν συκοφαντική για το Γαλλικό έθνος. Για τους λόγους αυτούς, μετά την Απελευθέρωση απαγορεύτηκε αρχικά στον σκηνοθέτη να ασκεί το επάγγελμά του στη Γαλλία και η προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε. Ωστόσο, πολλοί Γάλλοι διανοούμενοι – συμπεριλαμβανομένων του Ζαν Κοκτώ και του Ζαν-Πωλ Σαρτρ – υπερασπίστηκαν την ταινία και τον σκηνοθέτη και εργάστηκαν για την αποκατάσταση της σκηνοθετικής φήμης του. Οι δύο απαγορεύσεις καταργήθηκαν τελικά το 1947 με πρωτοβουλία του γαλλικού κράτους.
Σύντομα επανέλαβε τη δραστηριότητά του, και μερικές από τις επόμενες ταινίες του κέρδισαν βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ (βραβείο για τον καλύτερο σκηνοθέτη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας για την ταινία Στις όχθες του Σηκουάνα (1947) και το Χρυσό Λιοντάρι του ίδιου φεστιβάλ, για την ταινία Μανόν (1949). Στη συνέχεια ίδρυσε τη δική του εταιρεία παραγωγής, Vera Films (από το όνομα της συζύγου του ηθοποιού Βέρα Κλουζό).
Στη δεκαετία του 1950, σκηνοθέτησε την ταινία μεγάλου μήκους Το μεροκάματο του τρόμου, η οποία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με τη Χρυσή Άρκτο και στο Φεστιβάλ των Καννών. Ακολούθησαν Οι Διαβολογυναίκες (1954), το ντοκιμαντέρ Το μυστήριο του Πικάσο (1956) και η ταινία Όσα δεν έσβησε ο άνεμος (1960) με τη συμμετοχή της Μπριζίτ Μπαρντό.
Ο Ανρί-Ζωρζ Κλουζό πέθανε στο Παρίσι στις 12 Ιανουαρίου 1977.

Πηγή: Ανρί-Ζωρζ Κλουζό - Βικιπαίδεια (wikipedia.org) 

Φιλμογραφία

Σκηνοθεσία

Ένα μεροκάματο επίκαιρο όσο ποτέ
Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ

«Το μεροκάματο του τρόμου». Ο όρος χρησιμοποιείται κατά κόρον στις περιγραφές τραγικών εργατικών ατυχημάτων. Υπ’ αυτήν την έννοια πρόκειται για έναν επιτυχημένο ελληνικό τίτλο της κλασικής σήμερα ταινίας του Ανρί-Ζορζ Κλουζό «Le salaire de la peur» (1953). Μιας συγκλονιστικής ταινίας για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας που συχνά υφίστανται οι εργάτες προκειμένου να επιβιώσουν, ενός φιλμ για την απελπισία και τη διαφθορά, που μοιάζει ολοένα και πιο επίκαιρο…
η ταινία θα προβληθεί με εισήγηση και συζήτηση το Σάββατο 19 Μαρτίου 2016 στον Κινηματογράφο Αλέκα με ελεύθερη είσοδο στο πλαίσιο του αφιερώματος Ραντεβού με τους Μεγάλους Δημιουργούς του Ν.Π.Δ.Δ. Πολιτισμού και Αθλητισμού του Δήμου Ζωγράφου.
Η ταινία, που βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του Ζορζ Αρνό, διαδραματίζεται στη Λατινική Αμερική: τέσσερις τυχοδιώκτες από την Ευρώπη, χωρίς χαρτιά, χωρίς λεφτά, χωρίς τίποτα, αναλαμβάνουν να μεταφέρουν με δύο φορτηγά, μέσα από δύσβατους χωματόδρομους, μια μεγάλη ποσότητα νιτρογλυκερίνης, για λογαριασμό μιας αμερικανικής εταιρείας πετρελαίου. Μια δουλειά που μόνο απελπισμένοι θα δέχονταν. Ο υπεύθυνος άλλωστε της εταιρείας απέφυγε να αναθέσει σε ντόπιους την επικίνδυνη αυτή αποστολή, για να μην αναγκαστεί να πληρώσει αποζημίωση στις οικογένειές τους σε περίπτωση θανάτου. Η αμοιβή είναι μεγάλη, μεγαλύτερη όμως είναι η πιθανότητα να σκοτωθούν όλοι τους. Κι όμως, οι υποψήφιοι για τη θέση του οδηγού είναι δεκάδες… Στη διαδρομή, 300 μίλια χωματόδρομου, και ενώ σε κάθε τους βήμα παραμονεύει ο κίνδυνος, οι αρχικά φιλικές σχέσεις των τεσσάρων ανδρών θα γίνουν ανταγωνιστικές, και κρυμμένα μυστικά από το παρελθόν τους θα έρθουν στο φως.
Το μαυρόασπρο φιλμ (που το 1953 κατάφερε κάτι σπανιότατο, να αποσπάσει και τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες και τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο), πριν μετατραπεί σε ένα αγωνιώδες ρόουντ μούβι, σε βάζει στο κλίμα της εποχής: φτώχεια, ανεργία, μιζέρια… Οι Ιβ Μοντάν και Σαρλ Βανέλ συνθέτουν ένα αταίριαστο αλλά εντυπωσιακό δίδυμο, η Βέρα Κλουζό, σύζυγος του σκηνοθέτη, ενσαρκώνει την ερωμένη του Μοντάν, και ο Κλουζό, μάστορας στη δημιουργία εκρηκτικής ατμόσφαιρας (ακόμα και η παραμικρή λακκούβα μπορεί να τινάξει τους ήρωες του στον αέρα), μας μεταφέρει σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής χωρίς όνομα: σ’ ένα χωριουδάκι όπου κυριαρχεί η εξαθλίωση και όλα ελέγχονται από μια αμερικανική πετρελαϊκή εταιρεία. Πεσιμιστική ατμόσφαιρα, μαυρίλα, αίσθηση ασφυξίας. Ο δημιουργός άλλωστε του «Κορακιού» έχει θεωρηθεί από κάποιους μετρ του κυνισμού.
Το φιλμ θεωρήθηκε αντι-αμερικανικό και μέχρι το ’91 παιζόταν κομμένο στις ΗΠΑ. Ας μην ξεχνάμε πως ο Μοντάν ήταν δηλωμένος κομμουνιστής. Η ταινία μάλιστα επρόκειτο να γυριστεί στην Ισπανία, όμως ο ηθοποιός και η σύζυγός του Σιμόν Σινιορέ αρνήθηκαν να δουλέψουν υπό το καθεστώς του Φράνκο. Έτσι τα γυρίσματα έγιναν στη Ν. Γαλλία με πολλά απρόοπτα: ο Κλουζό έσπασε τον αστράγαλό του, η γυναίκα του αρρώστησε, οι συχνές βροχές κατέστρεφαν τα σκηνικά και η ταινία βγήκε εκτός προϋπολογισμού. Το ’77 απέκτησε και ριμέικ διά χειρός του Γουίλιαμ Φρίντκιν (του σκηνοθέτη του «Εξορκιστή») – κατά κοινή ομολογία όμως όχι και τόσο επιτυχημένο.

Πηγή: CAMERA STYLO ONLINE (wordpress.com) 

Clouzot and Romy Schneider on the set of L'Enfer

Folco Lulli, Clouzot and Yves Montand on the set of The Wages of Fear