Ζαν Γιουστάς (1938-1981)

Ο Eustache γεννήθηκε στο Pessac , Gironde , Γαλλία σε μια οικογένεια της εργατικής τάξης . Σχετικά λίγες πληροφορίες υπάρχουν για τη ζωή του Eustache πριν από τη στιγμή που έγινε μέλος της Cahiers du cinéma coterie στα τέλη της δεκαετίας του '50, αν και είναι γνωστό ότι ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτο-μορφωμένος και εργάστηκε στη σιδηροδρομική υπηρεσία προτού γίνει σκηνοθέτης.  Οι πληροφορίες δείχνουν ότι το μυστήριο γύρω από την παιδική του ζωή ήταν σκόπιμο, με πηγές που δηλώνουν ότι "κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Eustache δημοσίευσε λίγες πληροφορίες για τα πρώτα του χρόνια, δείχνοντας ότι δεν ένιωθε νοσταλγία για μια δυστυχισμένη παιδική ηλικία."

Αν και δεν είναι μέλος της Nouvelle Vague , Eustache διατήρησε δεσμούς με αυτήν, εμφανίζεται ως ηθοποιός σε Jean-Luc Godard 's εβδομάδα End και την επεξεργασία Luc Moullet ' s Une Aventure de Billy le Kid , η οποία πρωταγωνίστησε ο Jean -Pierre Léaud (το προβάδισμα στο The Eustache's The Mother and the Whore ).

Αφού έγινε σκηνοθέτης, ο Eustache διατήρησε στενούς δεσμούς με τους φίλους και τους συγγενείς του στο Pessac. Το 1981, ακινητοποιήθηκε εν μέρει σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Σκοτώθηκε με πυροβολισμό στο διαμέρισμά του στο Παρίσι , λίγες εβδομάδες πριν από τα 43α γενέθλιά του.

Ο Eustache είχε έναν γιο, τον Boris Eustache (γεν. 1960), ο οποίος δούλεψε στο δεύτερο χαρακτηριστικό του πατέρα του και εμφανίζεται ως ηθοποιός στην ταινία μικρού μήκους του Eustache Les Photos d'Alix .

Ο Eustache έλεγε ότι «Οι ταινίες που έκανα είναι τόσο αυτοβιογραφικές όσο η φαντασία». Λόγω της απροθυμίας του να συζητήσει την προσωπική του ζωή, θεωρείται ότι το σώμα της εργασίας του ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό. Εκτός από τα φανταστικά σορτς και τα χαρακτηριστικά του, ο Eustache έκανε πολλά ντοκιμαντέρ , πολλά από αυτά πολύ προσωπικά, συμπεριλαμβανομένων αρκετών γυρισμάτων στη γενέτειρά του Pessac και μια συνέντευξη μεγάλου μήκους με τη γιαγιά του.

Ο Eustache σκηνοθέτησε δύο αφηγηματικά φιλμς. Η Μητέρα και η πόρνη ( La maman et la putain ), η πρώτη, είναι μια αμφιβολία 217 λεπτών για την αγάπη, τις σχέσεις, τους άνδρες και τις γυναίκες. Η κεντρική τρισδιάστατη ρομαντική πλοκή της ταινίας εστιάζει στον Alexandre ( Jean-Pierre Léaud ), τη φίλη του Marie ( Bernadette Lafont ) και τη νοσοκόμα με την οποία συναντά και ερωτεύεται τη Veronika ( Françoise Lebrun ).

Γράφοντας στο Time Out στη Νέα Υόρκη , ο Andrew Johnston περιέγραψε την εμπειρία του στην παρακολούθηση της ταινίας το 1999:Μία από τις υπέροχες, αν και σπάνιες, απολαύσεις του να είσαι κριτικός της ταινίας, έχει το μυαλό σου να χτυπηθεί από μια ταινία από την οποία δεν περίμενες πολλά. Ένα τέτοιο περιστατικό συνέβη τον Δεκέμβριο του 1997, όταν μου ανατέθηκε να αναθεωρήσω την ταινία του Jean Eustache του 1973 The Mother and the Whore , και στη συνέχεια ξεκίνησα μια αναβίωση στο Film Forum. Ναι, είχα ακούσει ότι ήταν κλασικό του γαλλικού κινηματογράφου, αλλά δεν ήμουν ακριβώς ενθουσιασμένος που παρακολουθούσα μια προβολή ασπρόμαυρης ξένης γλώσσας τριών ωρών και τριάντα πέντε λεπτών ταινία που φέρεται να αποτελείται από λίγο περισσότερο από ό, τι οι άνθρωποι κάθονται και μιλούν. Ειλικρινά, ήμουν πολύ πιο ενθουσιασμένος που είδα το Scream 2 εκείνο το βράδυ. Λίγο ήξερα, καθώς έφτασα στο κάθισμά μου, ότι ήμουν σε μια από τις πιο αξέχαστες κινηματογραφικές εμπειρίες της ζωής μου.

Το δεύτερο φιλμτου Eustache, My Little Loves ( Mes petites amoureuses , 1974), σκόπιμα ήταν διαφορετικό από το ντεμπούτο του. Shot χρώμα με κινηματογραφιστής Νέστορα Almendros (σε αντίθεση με τη μητέρα και το Πόρνη» s κοκκώδη μαύρο και άσπρο), η ταινία διαθέτει επίσης σημαντικά λιγότερο διάλογο και επικεντρώνεται στην εφηβική χαρακτήρες σε μια αγροτική περιοχή. Η ταινία μπήκε στο 9ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας .

Ο Eustache εμφανίστηκε ως ηθοποιός στο The American Friend (1977).

Επανεκδόσεις και σειριακές εργασίεςΟ Eustache θαύμαζε τις ιδιότητες ντοκιμαντέρ των ταινιών πρώιμης πραγματικότητας , και συχνά ανέφερε τους αδελφούς Lumiere ως επιρροές. Έκανε δύο ταινίες σχετικά με μια θρησκευτική παρέλαση στο Pessac, και οι δύο με τίτλο La Rosière de Pessac , το 1968 και το 1979, και ξαναδημιουργήθηκε το σύντομο ιστορικό πώλησης Une δύο φορές. Όσον αφορά την τάση επανεξέτασης στο έργο του Eustache, ο Αμερικανός κριτικός κινηματογράφου Jonathan Rosenbaum έγραψε: "Ένας ιδεοψυχαναγκαστικός σκηνοθέτης και σαφώς βασανισμένος που πέθανε με το χέρι του, ο Eustache πειραματιζόταν σαφώς με τις παραλλαγές του καθώς και θεατές να εξετάσουν τις δικές τους αντιδράσεις σε αυτούς ". Στη νεκρολογία του για τον Eustache, ο κριτικός Serge Daney έγραψε:

"Στο νήμα της έρημης δεκαετίας του '70, οι ταινίες του πέτυχαν η μία την άλλη, πάντα απρόβλεπτες, χωρίς σύστημα, χωρίς κενό: ταινίες-ποτάμια, ταινίες μικρού μήκους, τηλεοπτικά προγράμματα, υπερρεαλιστική φαντασία. Κάθε ταινία πήγε στο τέλος του υλικού της, από πραγματική έως φανταστική θλίψη. Ήταν αδύνατο γι 'αυτόν να εναντιωθεί, να υπολογίσει, να λάβει υπόψη την πολιτιστική επιτυχία, αδύνατο για αυτόν τον θεωρητικό της αποπλάνησης να αποπλανήσει ένα κοινό."Ο Jim Jarmusch αφιέρωσε την ταινία του 2005 Broken Flowers στο Eustache.

Φιλμογραφία

Πηγή: From Wikipedia, the free encyclopedia 

Bernadette Lafont and Jean-Pierre Léaud with Jeanne Moreau and Jean Eustache at Festival_Cannes 1973.