Χόλις Φράμπτον (1936-1984) Hollis Frampton
Ο Hollis William Frampton, Jr. (11 Μαρτίου 1936 - 30 Μαρτίου 1984) ήταν Αμερικανός σκηνοθέτης avant-garde , φωτογράφος, συγγραφέας, θεωρητικός και πρωτοπόρος της ψηφιακής τέχνης. Ήταν πιο γνωστός για τις καινοτόμες και μη γραμμικές δομικές ταινίες που καθόρισαν το κίνημα, συμπεριλαμβανομένων των Lemon (1969), Zorns Lemma (1970) και (νοσταλγία) (1971), καθώς και για το βιβλίο του για την ανθολογία, Circles of Confusion: Film, Φωτογραφία, Βίντεο: Κείμενα, 1968-1980 (1983).
Ο Hollis Frampton παντρεύτηκε τη Marcia Steinbrecher το Σεπτέμβριο του 1966. Το ζευγάρι χωρίστηκε το 1971 και χώρισε το 1974. Αργότερα παντρεύτηκε τον Marion Faller , έναν φωτογράφο με τον οποίο είχε συναντηθεί και άρχισε να ζει στις αρχές του 1971. Μαζί, ο Frampton και ο Faller συνεργάστηκαν σε πολλά σειρές που περιλαμβάνουν "Φυτική κινητικότητα" και "Ψευδείς εντυπώσεις". Ο Frampton είχε έναν γιο του Faller με το όνομα Will.
Ο Frampton γεννήθηκε Hollis William Frampton, Jr. στις 11 Μαρτίου 1936 στο Wooster του Οχάιο από τους Nellie Cross Frampton και Hollis William Frampton. Ένα μόνο παιδί, μεγάλωσε κυρίως από τους παππούδες του γιαγιά John και Fanny Cross. Ο Fanny Cross είναι το θέμα της ταινίας του Frampton του 1979 "Gloria!". Σε ηλικία 15 ετών εισήλθε στο Phillips Academy στο Andover της Μασαχουσέτης , όπου έγινε δεκτός με πλήρη υποτροφία. Στο Andover, οι συμμαθητές και οι φίλοι του Frampton περιελάμβαναν τον ζωγράφο Frank Stella και τον γλύπτη Carl Andre. Καλά διαβασμένος ως νεαρός, είχε μια φήμη στο Andover ως «νεαρή ιδιοφυΐα» Απέτυχε να αποφοιτήσει από το Andover, και έτσι έχασε μια Εθνική Υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ . Απέτυχε της τελικής εξέτασης Ιστορίας με ένα στοίχημα που μπορούσε να περάσει χωρίς να διαβάσει ποτέ το βιβλίο. Μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο Western Reserve το 1954, ο Frampton πήρε διάφορα μαθήματα ( Λατινικά , Ελληνικά, Γερμανικά , Γαλλικά , Ρωσικά , Σανσκριτικά , Κινέζικα, μαθηματικά) αλλά δεν είχε δηλώσει σπουδαία. Υπενθύμισε ότι όταν κλήθηκε μπροστά στον κοσμήτορα μετά από τρεισήμισι χρόνια σπουδών και 135 ώρες πίστωσης και ρώτησε, για άλλη μια φορά, εάν σκόπευε να πάρει πτυχίο, του είπαν ότι αν ναι, πρέπει να λάβει ομιλία, δυτικός πολιτισμός και μουσική εκτίμηση. Απάντησε ότι «ξέρω ήδη πώς να μιλήσω, ξέρω ήδη ποιος ήταν ο Ναπολέοντα και μου αρέσει ήδη η μουσική» και σημείωσε ότι «Για το λόγο αυτό δεν έχω πτυχίο. Ήμουν πολύ άρρωστος από το σχολείο. " Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είχε μια βραχύβια ραδιοφωνική εκπομπή στο WOBC στο Oberlin College .
Το 1956 ο Frampton ξεκίνησε την αλληλογραφία με τον Ezra Pound αφού ενδιαφερόταν για τη λογοτεχνική γενιά της δεκαετίας του 1880. Το φθινόπωρο του 1957, μετακόμισε στην Ουάσινγκτον όπου επισκέφτηκε τον Ezra Pound σχεδόν καθημερινά στο νοσοκομείο της Αγίας Ελισάβετ, όπου ο Pound τελείωσε μέρος των Cantos του . Εκεί, ο Frampton γράφει ότι ήταν «μυστικός σε μια πιο ουσιαστική έκθεση της ποιητικής διαδικασίας από ένα αυθεντικό μέλος της« γενιάς της δεκαετίας του 80 ». Ταυτόχρονα, κατάλαβα ότι δεν ήμουν ποιητής». Στις αρχές του επόμενου έτους, ο Frampton μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Ανανέωσε τις φιλίες του με τον Αντρέ και τη Στέλλα, μοιράστηκε ένα διαμέρισμα πρώτα με τους δύο και στη συνέχεια μόνο με τον Αντρέ. Άρχισε να φωτογραφίζει φίλους καλλιτέχνη. Τα πρώτα έργα περιελάμβαναν τεκμηρίωση του έργου του Andre, The Secret World of Frank Stella 1958–1962, και πορτρέτα καλλιτεχνών όπως ο Larry Poons και ο James Rosenquist.
Ο Frampton πέθανε από καρκίνο στις 30 Μαρτίου 1984, λίγες εβδομάδες μετά τα 48α γενέθλιά του.
Καθώς η φωτογραφία του Frampton προχώρησε στην εξερεύνηση ιδεών για σειρές και σετ, άρχισε να κάνει ταινίες. Βασίστηκε πολλές από τις πρώτες ταινίες του σε έννοιες. Όλα τα πολύ πρώιμα έργα του είτε απορρίφθηκαν είτε χάθηκαν. Το πρώτο του έργο που επιβίωσε ήταν η Πληροφορία (1966). Τα πρώτα του έργα ήταν αρκετά απλά στην κατασκευή. Μερικοί από αυτούς, συμπεριλαμβανομένων των Maxwell's Demon , Surface Tension και Prince Rupert's Drops , βασίστηκαν σε έννοιες της επιστήμης, ένα θέμα για το οποίο γνώριζε. Καθώς προχώρησε, οι ταινίες του αυξήθηκαν σταδιακά στο πεδίο και τη φιλοδοξία. Θεωρήθηκε ως δομικός σκηνοθέτης, ένα στυλ που επικεντρώθηκε στη φύση της ίδιας της ταινίας. Σε μια συνέντευξη με τον Ρόμπερτ Γκάρντνερ, δήλωσε μια δυσφορία με αυτόν τον όρο επειδή ήταν πολύ ευρύ και δεν αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τη φύση του έργου του. Το Autumnal Equinox (1974) γυρίστηκε μέσα σε ένα εργοστάσιο συσκευασίας κρέατος και πυροβολήθηκε χρησιμοποιώντας φιλμ 30 mm που περιείχε βόειο ζελέ.
Το σημαντικότερο έργο του είναι αναμφισβήτητα Zorns Lemma(1970), μια ταινία που άλλαξε δραστικά τις αντιλήψεις για την πειραματική ταινία εκείνη την εποχή. Διαμορφώνεται σε τρία διαφορετικά τμήματα. Το πρώτο είναι μια ανάγνωση (από την Joyce Wieland) του Bay State Primer, μια πουριτανική εργασία για τα παιδιά να μάθουν το αλφάβητο. Οι προτάσεις που χρησιμοποιήθηκαν είχαν θέματα προαπόκρισης, όπως "Στην πτώση του Adams, αμαρτήσαμε όλοι". Η δεύτερη ενότητα βασίζεται σε μια εργασία που βασίζεται σε κείμενο του Carl Andre, η οποία ξεκίνησε με μια αλφαβητική λίστα λέξεων για κάθε γράμμα στο αλφάβητο. Κάθε επόμενη λίστα αντικαθίσταται με ένα γράμμα μέχρι να είναι απλά γράμματα. Στο Zorns Lemma, η έννοια αντιστρέφεται. Ξεκινά με ένα αλφάβητο εικοσιτεσσάρων γραμμάτων (τα I / J και U / V θεωρούνται ένα γράμμα), κάθε γράμμα εμφανίζεται για ένα δευτερόλεπτο του screentime και στη συνέχεια looping. Ο δεύτερος κύκλος αντικαθιστά κάθε γράμμα με μια λέξη που ξεκινά με κάθε γράμμα.Σταδιακά η λέξη σταφ αντικαθίσταται από μια ενεργή λήψη ταινιών, όπως το πλύσιμο των χεριών ή το ξεφλούδισμα ενός μανταρινιού έως ότου υπάρχουν μόνο κινούμενες εικόνες. Η τρίτη ενότητα περιέχει ένα φαινομενικά μονό πλάνο ενός ζευγαριού που περπατά σε ένα χιονισμένο λιβάδι. Ο ήχος αποτελείται από έξι γυναίκες που διαβάζουν μία λέξη κάθε φορά από τη Θεωρία του Φωτός. Μια ερμηνεία του Ο Zorns Lemma ήταν ότι ήταν ένα σχόλιο για τα στάδια της ζωής, με την ηθική του Bay State Primer να είναι παιδική ηλικία, τα σύνολα αριθμών που αντιπροσωπεύουν την ωρίμανση και την αλληλεπίδραση με τον κόσμο, και το τρίτο μέρος που αντιπροσωπεύει τη μεγάλη ηλικία και το θάνατο.
Μετά τον Zorns Lemma , έκανε τις ταινίες Hapax Legomena , μια σειρά από επτά ταινίες των οποίων (νοσταλγία) είναι οι πιο γνωστές. Αρκετές από αυτές τις ταινίες διερεύνησαν τη σχέση μεταξύ ήχου και κινηματογράφου, μια περιοχή που συχνά αγνοήθηκε στην αμερικανική πρωτοποριακή ταινία, αποδεικνύοντας μια αποσυνδεδεμένη σχέση μεταξύ των δύο. Η ποιητική δικαιοσύνη εξερευνά έναν «κινηματογράφο του νου», όπου η ταινία λαμβάνει χώρα στη φαντασία των θεατών καθώς διαβάζουν κάρτες τίτλου. Μια εξαιρετικά σπάνια έκδοση καλλιτεχνικού βιβλίου Poetic Justice εκτυπώθηκε από το εργαστήριο οπτικών μελετών. Το τελευταίο μεγάλο κινηματογραφικό του έργο ήταν ένα μνημειακό έργο που ονομάζεται Magellan, πήρε το όνομά του από τον εξερευνητή που περιήγησε για πρώτη φορά στον κόσμο. Ο Magellan επρόκειτο να εμφανιστεί ως ημερολογιακός κύκλος, μία ταινία για κάθε ημέρα του έτους. Μία ταινία από τον κύκλο, το Magellan: Drafts and Fragments , είναι υποδειγματική της φιλοδοξίας του Frampton να δημιουργήσει μια προσωπική «μετα-ιστορία» της ταινίας. στα Πρόχειρα και τα θραύσματα , έκανε ξανά τον κινηματογράφο των Lumieres σε 51 ταινίες 1 λεπτού.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Frampton δίδαξε στο SUNY Buffalo, γράφοντας, εργαζόμενος σε Magellan και σε συνεχή φωτογραφικά έργα με τον συνάδελφο καλλιτέχνη και τη σύζυγό του Marion Faller , και διερεύνησε τη σχέση μεταξύ υπολογιστών και τέχνης. Έκανε κάποια αρχική δουλειά με αναπαραγωγή βίντεο και ήχου με έναν υπολογιστή IMSAI 8080 .
Μελέτη, αποκατάσταση και διαθεσιμότητα εκτύπωσης μέσω του Filmmakers Co-op NY, Anthology Film Archives και NY MoMA. Μεγάλο μέρος του έργου του Frampton κυκλοφόρησε από την Criterion Collection στις 26 Απριλίου 2012 ως ειδική έκδοση Blu-ray Disc και DVD. Το αρχείο του διατηρείται από το Αρχείο Κινηματογράφου του Χάρβαρντ .
Φιλμογραφία
| ||||
(nostalgia) by Hollis Frampton
